Ik ben dol op kopen, maar heb een hekel aan winkelen. De gedachte aan hordes traag schuifelende mensen opgepropt in een warenhuis alleen al staat me tegen. Prijzencircus? Nee dank u. Doldwaze dagen? Ik kijk wel uit. Zeker als het er drie zijn. Maar ook de ‘doodgewone’ zaterdag mijd ik. Op zaterdag het winkelcentrum in gaan staat gelijk aan kiezen voor een levende hel. Ik verklaar mensen die zich hier vrijwillig aan wagen voor gek.
De zaterdag in een kledingwinkel doorbrengen is vragen om problemen:
Eerst moet je zorgen dat je de winkel ín komt. Dat lijkt gemakkelijker gezegd dan gedaan. Meestal is het een gevecht voor eigen leven om je tegen een stroom volle winkeltassen de winkel in te persen. Je adem wordt afgesnoerd, je blijft links en rechts haken en vraagt je af waarom je ook al weer hebt besloten om tóch op zaterdag te gaan.
Maar binnen is binnen en dan kun je net zo goed proberen er nog iets van te maken. Je kijkt over ruggen, hoofden en graaiende armen of er nog iets voor je bij zit. Je hartslag stabiliseert en voor een moment lijkt het toch nog mee te vallen. Dan begint het volgende probleem. Heb je net tussen de overhoop gegooide rekken iets gevonden dat leuk zou kunnen zijn, sta je eerst een minuut of twintig in de rij voor je het kunt passen. Daarbij moet je niet denken gewoon even rustig te kunnen wachten en wegdromen bij het moment, maar word je van links en rechts aangevallen door kinderwagens, rollators en groepjes vrienden, familieleden -of wat ze dan ook van elkaar mogen zijn- die niet begrijpen dat je ook best los van elkaar kunt lopen tijdens het passeren in plaats van als groep vol op iemand in te beuken.
Als je dan –de hartslag is inmiddels van frustratie weer op topsnelheid- een paskamer hebt gevonden (altijd die ene waarvan het gordijn niet goed sluit), moet je eerst als een gek in je tas graaien op zoek naar een deo, want pashokjes hebben op zaterdag de neiging te stinken naar oud zweet en uien. Sta je dan net in de deodampen kwetsbaar te zijn en je met je vetrollen in een broek te sjorren waarvan je eigenlijk al weet dat hij niet voor jou gemaakt is, begint het zenuwachtige gedrein uit het aangrenzende pashokje. Nee, ouders! Als je je overgeeft aan het broeken passen in een hok waar je amper je kont kunt keren, moet je niet ook nog worden lastiggevallen met het gejengel, gejank en geblèr van kleine kinderen! En al helemaal niet met ouders die daarover geen controle hebben en alleen maar hysterisch mee kunnen krijsen.
Nee, de zaterdag is voor mij passé. Als ik iets nieuws ‘nodig’ heb, ga ik op donderdagavond. Koopavond. En wel tussen 17.30 en 19.00, als anderen achter hun geprakte aardappelen met jus zitten. Lekker rustig. In alle stilte kijken, zoeken, passen. Dan wordt het broeken passen een heel ander verhaal. Nog steeds zitten de vetrollen in de weg, maar die kunnen in alle rust worden weggepropt.
Maar dan afgelopen donderdag: Had ik me in alle rust en een redelijk normale hartslag in die broek gehesen, blijkt er tot mijn grote wanhoop geen spiegel in het pashokje te hangen! Pure consumententerreur. Je wordt gedwongen het pashokje uit te komen, zonder dat je weet hoe je eruit ziet. En je kunt het gordijn nog geen centimeter open schuiven, of er staat al een verkoopster voor je neus om je figuur in de nieuwe outfit de hemel in te prijzen. Erger nog: voor je het weet komt er nog een tweede bij om te beamen wat haar collega zegt. En dan sla je aan het twijfelen. In de spiegel zie je dat de broek niet helemaal geweldig zit, maar voor je het in de gaten hebt word je begeleid door glimlachjes en complimentjes naar de kassa geloodst, toets je je pincode in en sta je na een ‘veel plezier ermee!’ met de broek in een tasje buiten. Zo ook donderdag.
Thuis werd mijn vermoeden bevestigd. De broek stond voor geen meter. Ik leek wel een ingesnoerde rollade. Dus nu moest ik terug om de broek te ruilen. En dat kon pas weer op zaterdag. Toch weer die ellendige zaterdag. Pure consumententerreur!
Shakira-underneath your clothes
Gordon Lightfoot – Saturday clothes
Blof – Zaterdag
3vandaag 
Uw reacties