Als u zich zojuist nog geërgerd afvroeg: “Wat hoor ik toch voortdurend lengen?”, dan zijn dat niet de dagen, geacht lezersvolk.Neen! Het zijn de schaduwen die zich uit hun duistere holen weer beginnen uit te rekken tot hun groezelige kruinen de horizon lijken aan te tikken. Het tuinmeubilair, afgepeigerd door de lange zomeravonden, de ontredderde kinderfietjes, nee, zelfs uw strakgeknipte buxus, geen van allen zullen ontsnappen aan de greep van het duister dat achter hen op loer ligt en geruisloos nader komt. Moge de schaduw u nog een week of wat sparen!
wat een prachtige dagen! De 3vandaag bezoekersaantallen kelderden onmiddellijk. En rightly so!
Ook uw Redactie verliet de redactionele burelen. Vrijdag voor een dagje Amsterdam. Een picknick in het Vondelpark, een bezoek aan de Hermitage en een boottocht rond de grachten met een glaasje in de hand.
En gisteren, ook zo’n prachtige dag, waren wij ambtshalve aanwezig bij het Royal Beach Concert op Scheveningen. Onder de vrijgevige zon hoorden wij met vele duizenden op het strand Di-rect, Kane en Bon Jovi. U was er ook nemen wij aan? Anders heeft u wel degelijk iets gemist.
Wij komen thans even rustig bij van al het zonnig gebeuren….
de mobiele geluidsdrager van uw Redactie is eindelijk op de lentestand gezet. De wintermuziek is er vanaf gehaald en weer in het vet gezet en heeft plaatsgemaakt voor wat zonrijker deuntjes. Een verzameling ‘guilty pleasures’, zoals de heer RvB ze gisteren via Twitter noemde toen wij via dat mediumverhaalden dat wij het album Dynasty van Kiss op de oren hadden.
Zo komt het dat een tramritje naar huis hedenavond ineens een heel andere soundtrack krijgt dan een dergelijke rit twee weken terug nog had……. Het is weer Lenteeeeeeeeeee!
P.S. Heer Peter, het door u gedurende de reis stoutmoedig aangedragen Dirty Water Dog van Van Halen was door ons niet in een fatsoenlijke versie te vinden. Het door u aangedragen tekstfragment ‘I’m just a sucker for a pretty face‘ heeft ons echter wel degelijk bereikt en treft doel…..
Ook vanavond blijft 3vandaag dicht bij het nieuws.
Wij van 3vandaag hebben altijd gevonden dat de jeugd van Raalte er buitengemeen ongezond uitziet. Naar de oorzaak hiervan kan de Redactie slechts raden en daar hebben wij vanavond net even geen behoefte aan.
Het gaat onze Redactie echter te ver om met het oog hierop medicijnen te verstoppen tussen het snoep dat aan de kinderen wordt uitgedeeld tijdens het lokaal-folkloristische foekepotten, zoals wij lezen op de kwaliteitsnieuwssite nu.nl. Wij hopen maar dat het bij deze ene ontdekking blijft en dat er geen ongelukken mee gebeuren.
De volgende nummers zijn dan ook alleen op recept luisterbaar. Bijwerkingen sluiten wij niet uit.
afgelopen woensdag mochten wij een tamelijk ongebruikelijk compliment in ontvangst nemen. Wij ontmoetten toen, bij toeval, een ex-vriendinnetje. En met ex bedoelen wij ook ex: het was 15/16 jaar geleden dat wij romantisch met elkaar verbonden waren. Zij woonde toen in Groningen. Wij in Leiden. Wij toerden met een muzikale theatergroep door het land. Zij maakte deel uit van een jaarclub. U kent ze wel die jaarclubs van weleer: ruim een dozijn heerlijke, wereldontdekkende en stout uit de ogenkijkende dames.
Maar goed, wij kwamen haar dus tegen. En dan maakt men een praatje, want zo gaat dat. Hoe het is met haar, haar man en haar kinderen. Zij wist mij verder te vertellen dat zij, als ware het toeval, afgelopen weekend weer eens een weekendje met de jaarclub bij elkaar hadden gezeten, wij menen dat het op een der eilanden in het Noorden was. De dames herinnerende is het daar vast niet bij een colaatje en een spaatje gebleven. Anyway: men sprak daar natuurlijk ook over de tijd van weleer. Dus ook over mannen en in het bijzonder ex-vriendjes. Welnu, daar komen wij in beeld.
Zo’n dames collectief staat natuurlijk, zonder dat dat hardop wordt uitgesproken, bol van de wedijver. Wie heeft de beste baan? Wie heeft er al rimpels? Wie heeft de slimste kinderen? Maar ook, zo vertelde zij: wie heeft het leukste ex-vriendje? Haha, lezer, wij merken dat u hem voelt aankomen! Inderdaad: dat waren wij. Wij bleken unaniem verkozen tot leukste ex-vriendje van de jaarclub.
De scherpe lezer zal onmiddellijk opmerken: maar Redactie, wat schiet u daar nu mee op? Laat staan op het relationele vlak? Lezers, u heeft volstrekt gelijk! Wij beseften ons dat ook, vrijwel onmiddellijk zelfs. Maar toch: het leukste ex-vriendje. Terugkijkend vindt de hele club dat wij de leukste ooit aan de club gebonden (en nu niet meer) man zijn. Wow! Ondanks de betekenisloosheid wellicht voor dit moment vervult ons dat van een groots gevoel.
Laat ons een beeld schetsen van die tijd. Het was de tijd dat wij slechts gewapend met een akoestieke gitaar en een drietal dichtbundels (Slauerhoff, Achterberg en Bloem) op goed geluk naar Groningen trokken. Op goed geluk bijna vier uur in de trein om te zien of we haar konden verrassen met een nieuw ontdekt gedicht of een onderweg nog te componeren lied. Soms bracht dat Groot Geluk: ze was thuis of we vonden haar, na enig deductief zoekwerk, ergens in het, trouwens weelderige, Groningen.
Soms ook bracht het Diepe Droevenis: ze bleek niet thuis. Wij zeggen ‘bleek’ want de mobiele telefonie was nog niet dermate wijdverbreid dat je elkaar even belt. Neen, wij zaten dan op een van de drie kille treden die naar haar deur leidden te wachten tot ze kwam. Eerst een beetje kijkend naar de langslopende mensen die zich door de avond over haar plein naar huis begaven. Rond elven maakten we een rondje langs de plaatsen waar ze altijd kwam. Maar ze was er niet. Na énen werd het stil op haar plein. Zachtjes tokkelden wij wat op de tevoorschijn gehaalde gitaar. Maar ze kwam niet. Zo tussen drie en vier wordt het dan ineens koud. Wij trokken dan, langs de route die zij het meest waarschijnlijk naar huis zou lopen, weer richting het centrum van Groningen. De CinemaBar aan de Grote Markt is 24 uur per dag open. Men kan er poolen of een soort tafelijshockey spelen of gewoon een biertje drinken. Wij namen koffie. Tegen zessen slenterden wij over de markt in opbouw op zoek naar een vroeg broodje. Nog steeds koud en in vertwijfeling.
Lezers, ze bleek op excursie in Brussel. En kwam die ochtend rond elven weer thuis. Wij verzekeren u: het was een warm weerzien, ook al bleef de gitaar in de koffer. Het was, lezer, dus een tijd van grote hoogten en diepe dalen. Een tijd van je best doen volwassen te worden, maar tegelijkertijd vol dramatiek een kleine jongen te blijven. Een tijd waarin je doet wat goed voelt, maar daar vervolgens als nooit tevoren grote twijfels bij hebt. Dat wij nu net ten aanzien van die periode benoemt worden tot het leukste ex-vriendje, daar zijn geen woorden voor.
Wij willen ten slotte graag een aantal mensen en instanties bedanken zonder wie dit succes nooit mogelijk was geweest. Natuurlijk S. voor het beginnen en opbreken van onze relatie destijds (om vervolgens jaren later te beweren dat wij dat hadden gedaan!). Natuurlijk danken wij ook de andere dames van jaarclub R. voor hun kennelijk beperkte mannensmaak in die periode. Verder natuurlijk de NS, de CinemaBar, de heren Slauerhoff, Achterberg en Bloem en niet te vergeten de naamloze koreaanse kindertjes die mijn toenmalige akoestieke gitaar in elkaar lijmden. Jullie bijdrage was stuk voor stuk elementair. Als laatste zouden wij graag onszelf, zoals wij toen waren, willen danken voor onze jeugdige onnozelheid en ons grenzeloos gevoel door dramatiek. Zonder die ons van toen waren ons veel prachtige herinneringen onthouden.
En dat is misschien wel de kern, waarachtige lezer: wij hebben prachtige herinneringen aan die tijd en aan S. en haar club. Maar herinneringen zijn subjectief: soms twijfelen wij wel eens of wij het niet inmiddels idealiseren. De benoeming tot leukste ex is voor ons de erkenning dat dat inderdaad een fantastische tijd was en niet slechts een terugkijken in milde nostalgie….
Bob Seger – Like a Rock
Journey – Stone In Love Those crazy nights
I do remember in my youth
Het is bekend dat muzikanten er zo nu en dan niet de meest gezonde levensstijl op na houden. Het doet ons dan ook deugd dat wij enkele van onze Medische Vrienden bereid hebben gevonden op deze zaterdag een speciaal spreekuur te houden voor het muzikantenvolk. Laten we eens zien met welke kwaaltjes men zoal langskomt vanochtend…
Handen spelen een grote rol in de muziek. En niet alleen omdat het merendeel van de muzikanten er meer dan één heeft. Handen spelen een grote rol in communicatie in het dagelijks bestaan, en ook de muzikant is daar niet ongevoelig voor. Wat dat betreft zijn het soms net echte mensen.
Als onschuldige tieners vroegen wij ons al af waar wij in vredesnaam onze handen moesten laten bij contact met het andere geslacht. Volwassenen hebben het al niet veel beter: bij de ene aanraking heb je een proces aan je broek vanwege handtastelijkheden en weiger je iemand aan te raken, dan kun je ook zomaar je baan kwijt zijn.
Hoe moet de muzikant, die het sociaal toch al niet zo makkelijk heeft, in deze wirwar zijn weg nu vinden???
3vandaag 
Uw reacties